‘PROBLEMEN LOS JE GEZAMENLIJK OP’

Evgeniy Levchenko, oud-profvoetballer en voorzitter van de vakbond voor professionele voetballers, de VVCS. ‘We hebben al veel kunnen regelen, zoals een aanvoerdersnetwerk.’ Levchenko woont in Nederland maar bracht zijn jeugd door in Kostjantynivka in Oekraïne. Regelmatig schuift hij aan in talkshows omdat veel Nederlanders ‘te weinig weten’ van de oorlog in Oekraïne.

Levchenko werd na zijn loopbaan als profvoetballer in 2019 voorzitter van de Vereniging voor Contract Spelers (VVCS), de voetbal-FNV. Hij volgde in juli 2019 Danny Hesp op als leidsman van een kleine duizend leden van de VVCS, voetballers die de bond veelal trouw blijven.

Aanvoerdersnetwerk

De VVCS heeft een aanvoerdersnetwerk opgericht. Omdat juist die aanvoerders vaak zeer betrokken voetballers zijn. ‘Samen hebben we veel kunnen regelen. Het aantal diensten dat de VVCS biedt, is behoorlijk gestegen. Zoals het After Career Consult voor de profvoetballers die besluiten te stoppen met betaald voetbal. En de VVCS heeft – samen met hbo Drechtsteden – een eigen hbo-studie Topsportmanagement en Ondernemerschap ontwikkeld.“Alleen kun je niks, je moet het samen doen”, zei Cruijff al. Het is ook het credo van Levchenko, die zelf een begenadigd middenvelder was. ‘Problemen los je gezamenlijk op. Voetbal is immers een collectief spel. Als medespelers niet hun stinkende best doen, zullen spelers als Suarez, Messi en Ronaldo echt niet harder gaan werken.’

Business

Leden betalen in de eerste divisie 4,50 euro tot in de eredivisie 10 euro per maand. Een schril contrast met wat voetbalmakelaars verdienen in de markt die voetbal is. Levchenko schrikt wel eens van die bedragen maar ligt er niet wakker van. ‘Voetbal is inderdaad business en er zijn veel spelers met bv’tjes die liever thuis Playstation spelen dan dat ze elkaar opzoeken. Hoe vaak wij niet zien dat spelers zich laten ondersteunen door eigen makelaars en dan in de problemen komen. Dan komen ze alsnog bij ons. Als enige organisatie hebben we een keurmerk van de KNVB.’

Kindertehuis

Op zijn geboortegrond leveren de Oekraïners hevige strijd tegen de Russen. Levchenko vecht nu op zijn eigen manier voor zijn landgenoten, voor rust en vrede. Hij is vijftien jaar actief voor de stichting Breath Care for Kids dat in zijn geboorteplaats een kindertehuis bouwde en met diverse projecten kinderen aan meer kansen helpt. Ook hier in Nederland heeft hij contact met gevluchte Oekraïense kinderen en hun moeders. De vaders zijn achtergebleven, onder de wapenen tegen de Russen.

Uit protest

Zelf is hij vanaf 2014 – toen Poetin de Krim annexeerde - niet meer naar zijn geboortegrond terug geweest. ‘Uit protest. Poetin is een gek en er zijn heel veel Russen die niet om mensenlevens geven. Oekraïne is al acht jaar in oorlog en heeft in de Tweede Wereldoorlog ook al acht miljoen mensen verloren. En denk niet dat het bij Oekraïne ophoudt. Rusland heeft zich eerder van zijn oorlogszuchtige kant laten zien in Georgië, Syrië en Transnistrië. In Rusland zeggen ze “babi narozhajut”. Een denigrerende opmerking over vrouwen zoals je hier “wijf” zou zeggen. Het betekent zoiets als “vrouwen gaan toch wel weer baren”. Dit is veelzeggend voor de houding van de Russen.’

Van hart tot hart

‘Het is niet genoeg om alleen het nieuws te volgen. We moeten meer doen. Nederlanders zijn heel solidair maar de mensen zijn bang voor een Derde Wereldoorlog. Ik zou willen dat mensen elkaar van hart tot hart spreken. Dat we elkaar echt ontmoeten en verbinding met de ziel van mensen maken. Laten we eerlijk zijn tegen elkaar: mensen zijn angstig dat de boel escaleert en ze vrezen de financiële gevolgen van een oorlog. Maar Poetin houdt niet op. Hij moet gestopt worden. De ratio is niet altijd de beste raadgever.’

Af en toe belt hij vrienden aan het front. ‘Ze worden voortdurend beschoten. “We hebben niet genoeg wapens”, roepen ze. Natuurlijk wil niemand een derde wereldoorlog. Aan de andere kant: polderen is echt geen optie.’

Strijd voor de vrijheid

Inmiddels keren er Oekraïners huiswaarts, ondanks de oorlog die nog woedt. ‘Daar is hun leven, hun grond. Mijn tante – Olga heet ze – wilde ook per se in Oekraïne blijven. Maar het kon niet langer.’ Levchenko kan zijn emoties nauwelijks bedwingen. ‘Ik was zo boos. Deze oorlog werd al snel een strijd voor de vrijheid genoemd. Wat is dan die vrijheid en wat is die waard? Dat mensen, onschuldige burgers en voor de gek gehouden soldaten worden gebombardeerd?’

Tante Olga woont nu bij Levchenko en zijn gezin.